Από χρόνια παρατηρούμε μια αγωνιώδη
προσπάθεια κάθε φανερού και κρυφού οπορτουνιστή να καθιερώσει νέους όρους περί
κοινωνικοοικονομικών συστημάτων, προσαρμοσμένων στις απαιτήσεις τις κάθε φορά
προπαγάνδας του.
Κοινό γνώρισμα όλων η διαστρέβλωση του
μαρξισμού για τα κοινωνικά συστήματα μέσα από δήθεν υπεράσπισή του, επέκτασή
του και εμπλουτισμού του. Αστικές και μικροαστικές λογικές ενώνονται σε μια
ελευθεριάζουσα ερμηνεία του σοσιαλισμού και του καπιταλισμού χωρίς έλεγχο και
τεκμηρίωση.
Άπειρες είναι οι νέες ορολογίες
που ποτέ ο Μαρξ και οι μαρξιστές δεν διανοήθηκαν να εισάγουν ως νέα κοινωνικά
συστήματα. Οι υπόγειοι πολέμιοί τους όμως δεν διστάζουν καθόλου να κάνουν την
αντιμαρξιστικη και αντικομουνιστική υπέρβαση για να υπηρετήσουν τους σκοπούς τους.
Έτσι, μαθαίνουμε ότι η Βενεζουέλα
του εντελώς καπιταλισμού εφαρμόζει το νέο σύστημα του «σοσιαλισμού του 21ου
αιώνα»(!), η ΕΣΔΔ, η Κούβα και οι σοσιαλιστικές χώρες είχαν «κρατικό καπιταλισμό»,
παλιότερα μαθαίναμε ότι είχαν «κρατικό σοσιαλισμό», οι Πολωνοί και οι Τσέχοι
οπαδοί της ανατροπής του σοσιαλισμού και παλινόρθωσης του πλέον άγριου καπιταλισμού
μάχονταν για «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», οι ευρωκομουνιστές και οι
ανανεωτές του μαρξισμού, όπως οι του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, μάχονται για έναν
καπιταλισμό που θα είναι «σοσιαλισμός με δημοκρατία», μαθαίναμε για κάποιο
άγνωστο αντικαπιταλιστικό «σύστημα» για καπιταλιστική - μνημονιακή «Σοβιετία» και
ένα άπειρο άλλο αριθμό «συστημάτων»! Μάλιστα για όσους δεν γνωρίζουν, κατά τον Χάγιεκ, τον πατριάρχη
του νεοφιλελευθερισμού, από το 1848 στην Ευρώπη κυριαρχεί ο… σοσιαλισμός, ενώ η
κατάρρευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της δουλοκτησίας της ήταν αποτέλεσμα
του… «κρατικού σοσιαλισμού» που εφαρμόζονταν!
Όλοι αυτοί καταργούν το κύριο, το βασικό
χαρακτηριστικό των κοινωνικών συστημάτων που είναι η παραγωγικές σχέσεις. Δηλαδή,
ποιά τάξη κατέχει τα μέσα παραγωγής, ποιος διευθύνει τις παραγωγικές δυνάμεις
και τι εποικοδόμημα κτίζει πάνω σε αυτή τη βάση.
Οι παραπάνω ορολογίες αφαιρούν τη
βασική μαρξιστική θέση για τα κοινωνικά συστήματα και την αντικαθιστούν με επιφαινόμενα
του εποικοδομήματος. Για παράδειγμα αν έχουμε αντίθεση με τη σοβιετική πολιτική ή με τη μορφή του
σοσιαλισμού που οικοδομήθηκε εκεί, αντικαθιστούμε την εργατική τάξη ως
ιδιοκτήτρια των μέσων παραγωγής και τη δικτατορία του προλεταριάτου (διεύθυνση
των παραγωγικών δυνάμεων) που είναι οι βασικοί όροι χαρακτηρισμού του
σοσιαλισμού και στη θέση τους βάζουμε το κόμμα, την πολιτική του ή το κράτος. Άρον
- άρον δηλαδή σε ένα σύστημα εισάγουμε ως τάξη το κόμμα, το κράτος, την
γραφειοκρατία, την πολιτική.
Το αντίθετο κάνουν με τον
καπιταλισμό. Αφαιρούν την αστική τάξη και τη δικτατορία του κεφαλαίου και τα
αντικαθιστούν με την κυβερνητική πολιτική ή το πολιτικό κόμμα που κυβερνάει. Έτσι
ενώ ο καπιταλισμός και η δικτατορία του κεφαλαίου δεν έχουν ούτε μια αλλοίωση
στη λειτουργία τους, κάποιοι τους αντικαθιστούν με ένα κόμμα ή μια πολιτική και
μετά δίνουν όποια ονομασία θέλουν.
Μπορεί στο σοσιαλισμό η κυρίαρχη μορφή παραγωγικών
σχέσεων να απαγόρευε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και τη δημιουργία - διάθεση
κεφαλαίου για αποκόμιση υπεραξίας, αλλά για τις ανάγκες τους μετέτρεψαν τους υπαλλήλους
– στελέχη της οικονομίας και του κράτους σε τάξη και τους μισθούς τους σε
καπιταλιστική(!) παραγωγική σχέση και έτσι «θεμελιώνουν» τον… κρατικό
καπιταλισμό!!!
Παρομοίως, στον καπιταλιστικό «σοσιαλισμό
με δημοκρατία και ανθρώπινο πρόσωπο» αφαιρούν την αστική τάξη και τη δικτατορία
του κεφαλαίου που υπηρετούν και στη θέση τους βάζουν τα κοινωνικά επιδόματα, την
κοινωνική ασφάλεια και το «κράτος πρόνοιας» (…σοσιαλιστής και ο Ομπάμα!), την
συμπονετική πολιτική αλληλεγγύης προς τους πεινασμένους και άνεργους του
καπιταλισμού, τις εθνικοποιήσεις – κρατικοποιήσεις μεγάλων επιχειρήσεων και
πόρων («σοσιαλιστές» οι πρόεδροι της Λ. Αμερικής που κρατικοποιούν, όπως και «σοσιαλμανής»
Κ. Καραμανλής εδώ), την εφαρμογή «ελέγχων» (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ) για τη «νόμιμη» λειτουργία
των καπιταλιστικών μονοπωλιακών επιχειρήσεων της εκμετάλλευσης και καταπίεσης μετατρέποντάς
τα σε «νέα τάξη πραγμάτων» κι έτσι έχουν τον «σοσιαλισμό με δημοκρατία και
ανθρώπινο πρόσωπο» (Σουηδία) ή τον «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» (Βενεζουέλα,
Βολιβία, Βραζιλία)!
Όπως βλέπουμε βέβαια τα μέσα ενημέρωσης
αξιοποιούν πολύ καλά όλες αυτές τις ορολογίες για να συκοφαντήσουν τον
σοσιαλισμό και τον μαρξισμό.
Για να μην αρχίσουν πάλι σχόλια για ειδικές περιπτώσεις μέσα στον σοσιαλισμό,
θα πούμε εξ αρχής ότι αυτός δεν είναι αυτοτελές κοινωνικό σύστημα, είναι μεταβατική
περίοδος (κατώτερη) μετάβασης με πολλές φάσεις, από τον καπιταλισμό στον
κομμουνισμό, στους κόλπους του κομμουνιστικού συστήματος. Περιέχει ένα μείγμα
αστικών και κομμουνιστικών αρχών Δικαίου. Έτσι εφαρμόζεται στην παραγωγή η
αστική έννοια του Δικαίου, οι άνισοι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο,
παραμένοντας άνισοι (από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του στον καθένα
ανάλογα με την απόδοσή του - ίσο μέτρο στην απόδοση) αντί του κομμουνιστικού Δικαίου
όπου οι άνισοι άνθρωποι είναι ίσοι μεταξύ τους με ένα «άνισο» Δίκαιο (από τον
καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του –
άνισο μέτρο στην απόδοση). παράλληλα εφαρμόζονται εκτεταμένα και σχέσεις κομμουνιστικού
Δικαίου όπως πχ στην Παιδεία και Υγεία όπου η παροχή γίνεται με βάση τις ανάγκες
του καθενός και όχι με βάση τα οικονομικά που μπορεί να καταβάλει.
