Διεργασίες στην Αριστερά;

Ένα σχόλιο στην ανάρτηση "Για τις μετατοπίσεις στο πολιτικό σκηνικό" του radicaldesire.blogspot.com/

Το πολιτικό σκηνικό παρουσιάζει φαινομενική ακινησία. Εποχή αμηχανίας μπροστά τα γεγονότα; Όχι. Όλες οι διεργασίες γίνονται υπόγεια και αφανώς. Η αφανής έμμεση πολιτική δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα (η Βουλή θα είναι η «διακόσμηση» των μέτρων) ήδη έχει επιβληθεί. Στον αντίποδα, στα κόμματα της Αριστεράς εισέρχονται ραγδαία μεγάλοι προβληματισμοί μαζί με μικρές για την ώρα νέες δυνάμεις.

Οι αντίπαλοι της εξουσίας επισημαίνουν στο ΚΚΕ αυτό που ακριβώς σημαίνει γι αυτούς. Τον βαθύ κίνδυνο για το σύστημα. Το μη ελεγχόμενο κόμμα που δεν γνωρίζουν πότε θα εκραγεί δια μέσου των μαζών («Παλλαϊκού Μετώπου», ΕΑΜ, ΕΔΑ, ΔΝΛ, μεταπολιτευτική μαζικοποίηση). Τώρα «κοιμάται», αύριο όμως; Γι αυτό και οι εχθρικές κριτικές αντιφάσκουν. Από τη μια είναι ανίκανο και οπισθοδρομικό, άρα ανίκανο να απειλήσει το σύστημα και από την άλλη είναι ικανότατο και «κίνδυνος» για τη… «δημοκρατία» τους! Ας μην έχουμε αυταπάτες, ο εχθρός ποτέ δε λαθεύει. Η πρώτη εκτίμηση απευθύνεται προς τους πολίτες η δεύτερη προς τις δομές της ταξικής εξουσίας.

Η επιβίωση του ΚΚΕ μετά το 1990, στηρίχθηκε, σε πολύ δύσκολες συνθήκες, σε μια «ξύλινη» γλώσσα που συντηρούσε τις βασικές αρχές του κομμουνιστικού κινήματος. Αυτό από τη μια διέσωζε τον πυρήνα, από την άλλη απέτρεπε νέες μαρξιστικές επεξεργασίες (δογματισμός). Υπήρξε ένας συμβιβασμός με μια κατάσταση ήττας και υποχώρησης- έξυπνης κατ εμέ τον πρώτο καιρό – η οποία διέσωζε τον βασικό οργανισμό ενώ ταυτόχρονα η ρητορική που έμοιαζε ακίνδυνη για την αστική τάξη ή τουλάχιστον δεν έδινε αφορμές για διώξεις, αποτελούσε το τεντωμένο σκοινί από την ήττα στην επιβίωση.

Η περίοδος αυτή «βολέματος» δεν ξεπερνιέται εύκολα. Ξεπερνιέται μόνο με τη συμβολή εξωτερικών συνθηκών όπως τώρα η κρίση και τη μαζική «εισβολή» νέων δυνάμεων. Νομίζω ότι στο εσωτερικό γίνονται πολλές διεργασίες και κάποια στιγμή θα φανούν. Ταυτόχρονα νέες δυνάμεις θα εισέλθουν από την ανάγκη να εκφραστούν σε πολιτικό επίπεδο οργανωμένα κατά των ασκούμενων πολιτικών και θα ευνοήσουν νέες επεξεργασίες.

Δεν είναι η εξουσία που εξωθεί το ΚΚΕ να παίξει επαναστατικό ρόλο αλλά οι ανάγκες της εποχής. Αυτή η αποστολή δεν είναι καθόλου κάποιο θεωρητικό σχήμα. Είναι μια πρακτική που απαιτεί τεράστιες κοινωνικοπολιτικές μεταβολές με βασικό μοχλό τον λαό και την εργατική τάξη. Αναγκαστικά το ΚΚΕ θα κληθεί να διαχειριστεί με μαρξιστικό τρόπο ένα κενό μεταξύ πρακτικών υπεράσπισης απλών δημοκρατικών και εργασιακών δικαιωμάτων και προχωρημένων θέσεων για το αντιμονοπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο που απαιτεί προχωρημένη πολιτική συνείδηση. Κοινώς να πλησιάσει μάζες που ακόμη είναι ασυνειδητοποίητες στον ταξικό και δημοκρατικό αγώνα και αναζητούν εναγωνίως μια «γέφυρα» μεταξύ συνειδητής πρωτοπορίας και απλού λαού. Αυτή η γέφυρα που δεν αποκλείεται να έχει όνομα όπως Μέτωπο για τη Σωτηρία από τη Κρίση, Παλλαϊκό Μέτωπο, Λαϊκό – Δημοκρατικό Μέτωπο κ.α., δεν έχει σημασία, θα είναι ίσως ο χώρος για μια εκρηκτική επανείσοδο της Αριστεράς και του λαού, όχι μόνο του ΚΚΕ, στο πολιτικό σκηνικό με αξιώσεις καθοριστικής παρέμβασης στις εξελίξεις της χώρας.

Όσο για την «ενδιάμεση» αριστερά που επένδυσε τον εξανθρωπισμό του συστήματος δια της πολιτικής, πληρώνει το λάθος να υπερτιμήσει την ανεκτικότητα του καπιταλισμού μαζί με την μεγάλη αυταπάτη ότι το σύστημα απέβαλε τα πρωταρχικά αιμοβόρα ένστικτα που είναι η βαθιά φύση του. Ο ενδιάμεσος ρόλος συνθλίβεται όπως η σοσιαλδημοκρατία πριν λίγα χρόνια. Η παραβίαση βασικών αρχών της Αριστεράς πληρώνονται.

Αφανείς μεταβολές σημειώνονται σε όλα τα αριστερά κόμματα και σχήματα. Ακόμα και στους ανένταχτους της Αριστεράς που σήμερα αποτελούν απείρως πολλαπλάσια (και «ορφανή») δύναμη από τους οργανωμένους σε κόμματα γίνονται εντατικές διεργασίες παραπλήσιες με αυτές στα εσωτερικά των κομμάτων. Που θα καταλήξει; Ακόμη είναι νωρίς να δώσουμε το στίγμα τους.

Υποσημείωση. Η καθυστέρηση αναγκαίων διεργασιών και μεταβολών στην Αριστερά είναι ευθέως ανάλογη της αξιοποίησης της λαϊκής αγανάκτησης από την ακροδεξιά. Ας μην αδρανούμε.

01 Μαΐου 2010 9:58 μ.μ.