Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Διόδια παντού, ιδιωτικοποίηση των πάντων!

.
Όλοι ξέρουμε για τα διόδια. Μόνο όμως όταν το ζεις από κοντά καταλαβαίνεις τον κυνισμό μιας εξουσίας που αυθαιρετεί ασυστόλως. Πηγαίνοντας από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη ο οδηγός ανακαλύπτει πλήθος διοδίων επί του δρόμου αλλά και επί πολλών παραδρόμων εξόδου. Σκέφτεσαι ότι μπαίνεις πληρώνοντας αλλά εγκλωβίζεσαι και πρέπει να βγεις ξανα-πληρώνοντας!


Αυτό που με κάνει να αναφερθώ στο θέμα δεν είναι κάτι νέο αλλά η αποκάλυψη, αυτών που ξέρουμε, στη πράξη. Έτσι αφού πέρασα δεν ξέρω πόσα διόδια μέχρι τη Λάρισα, πηγαίνω προς Θεσσαλονίκη και ανταμώνω τα πρώην διόδια Τεμπών στο Μοσχοχώρι. Πληρώνω. 20 λεπτά μετά βγαίνω από τα Τέμπη και ξαναπληρώνω στα διόδια Μακροχωρίου. Σε 29 λεπτά ξαναπληρώνω στα διόδια Λεπτοκαρυάς. Σε 20 λεπτά περνάω από νέο σταθμό διοδίων, ευτυχώς δεν λειτουργούσαν (ακόμη) και δεν πληρώνω αλλά που θα πάει την επόμενη φορά μου την έχουν στημένη. Σε 15 λεπτά περνάω από τα τελευταία (για την ώρα) διόδια Μαλγάρων και πληρώνω! Μέχρι τις Σέρρες ακόμη τα διόδια είναι στα σχέδια.


Σε λιγότερα από 100 χιλιόμετρα πλήρωσα 4 διόδια και πέρασα από ένα 5ο που θα λειτουργήσει όπου νάναι. Πλήρωσα 9,5 ευρώ αλλά σε λίγο θα εκτιναχθούν στα 12, 15 και πάει λέγοντας.


Στις αποδείξεις έγραφε και τον τίτλο του επίσημου νταβατζή του αυτοκινητόδρομου « Εταιρεία Παραχώρησης του Αυτοκινητοδρόμου, Τμήμα…». Ναι Εταιρεία Παραχώρησης σαν να λέμε νταβατζής ξεπουλήματος.

Σκέφτομαι ότι σε λίγο όλη η Ελλάδα θα γεμίσει από "Εταιρείες Παραχώρησης". Το μνημόνιο, η ημιπτώχευση (για την ώρα), οι δανειστές, η τρόικα, το ΔΝΤ όλοι αυτοί οι… φίλοι της Ελλάδος του Γ. Παπανδρέου, θα επιβάλουν ένα καθεστώς επίσημων νταβατζήδων σε κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή, στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδος βέβαια, και φυσικά της εξόφλησης και της... απαλλαγής μας(;;;) από τους… δανειστές!!! Από τα διόδια των δρόμων μέχρι τα τέλη και διόδια στα πεζοδρόμια, στα λιμάνια, στον ήλιο στις παραλίες… Πιθανόν και στον αέρα. Διόδια και τέλη παντού και κάθε είδους, αρκεί να φέρνει χρήμα στους δανειστές. Για να το πετύχουν ακολούθησαν το ίδιο γνωστό σχέδιο των «οικονομικών δολοφόνων» των χωρών όπως έχει ήδη αποκαλυφθεί και μετά απαιτούν την πληρωμή διοδίων παντού όπως οι αρχαίοι ληστές, και την ιδιωτικοποίηση των πάντων όπως οι νέοι φιλελεύθεροι. Το ίδιο είναι.


Σε ένα ειρωνικό σχόλιό μου στις 3/5/10, (http://aristeripolitiki.blogspot.com/search?updated-max=2010-06-14T09%3A58%3A00%2B03%3A00&max-results=7&reverse-paginate=true - Νέες αποκρατικοποιήσεις - ξεπούλημα και αποκαλύψεις…) προς τους προπομπούς του ΔΝΤ, τη «Φιλελεύθερη Συμμαχία» έγραφα μεταξύ άλλων:


«Όλα στο ξεπούλημα


Καλά δεν πρωτοτυπείτε (στο ξεπούλημα). Άλλοι τα έχουν πει και άλλοι φυσικά τα έχουν υποστεί. Προφανώς μια ανθρώπινη καταστροφή αποτελεί κέρδος για σας παρότι θα διαμαρτυρηθείτε ότι για το κοινό καλό ενδιαφέρεστε.


Τέλος πάντων εκτός από τα μέτρα πλήρους διάλυσης του κράτους που προτείνετε εγώ σας προτείνω να υιοθετήσετε και άλλα πιο καλά μέτρα όπως τη πλήρη μετοχοποίηση των πάντων ώστε με κανόνες αγοράς να λειτουργεί η κοινωνία καταργούμενου κάθε δημόσιου οργανισμού και συμφέροντος.


Έτσι πρέπει να δημιουργηθούν άμεσα οι εξής εταιρείες: «Υπουργείο ΑΕ». Για κάθε υπουργείο χωριστή ΑΕ με χωριστές μετοχές που θα παίζονται στα χρηματιστήρια αφού πρώτα το κράτος τις πουλήσει, εισπράξει και (ίσως) ξεπληρώσει τους δανειστές. Οι αρμοδιότητες της κάθε «Υπουργείο ΑΕ» θα καθορίζονται από τους νόμους της αγοράς και κυρίως τη προσφορά και ζήτηση.


Ανώνυμες Εταιρείες για τις φυλακές, την αστυνομία, στον στρατό, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τις αποθήκες όπλων, των πολεμικών αεροπλάνων…


Εταιρείες όπως: «Άνεμος ΑΕ» που θα πουλάει τον αέρα και όποιος τον χρησιμοποιεί για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας ή για ιστιοπλοϊκά ή για σεσουάρ, ή πεπιεσμένο για κομπρεσέρ ή στα λάστιχα, ή για να πετάει με αεροπλάνο θα πληρώνει... «Ήλιος ΑΕ». Όποιος χρησιμοποιεί τον ήλιο για ηλιακούς θερμοσίφωνες, παραγωγή ηλεκτρισμού, ανάπτυξη φυτών, ηλιοθεραπεία θα πληρώνει. «Γιαλός ΑΕ». Όποιος πάει θάλασσα για μπάνιο θα πληρώνει νταβατζή. Κάτι δήμαρχοι σαν αυτόν του Ελληνικού που θέλει τζάμπα θάλασσα, θα τους φάει η μαρμάγκα. «Θαλάσσια ύδατα ΑΕ». Όποιος ταξιδεύει με πλοία θα βλέπει στο εισιτήριο και «τέλος χρήσης θαλάσσιου ύδατος» και όσοι έχουν σκαφάκι… «Άνθραξ ΑΕ». Όλα τα κάρβουνα θα ανήκουν στην ΑΕ και όποιος σκάβει πληρώνει, μαζί και η ΔΕΗ ΑΕ. Παρακάτω, Πετρέλαιο ΑΕ, Δημόσια δάση ΑΕ, Χιόνια ΑΕ, Αρχαία ΑΕ, Γλυκό Νερό ΑΕ, , Ψαρότοποι ΑΕ, Λίμνες, ΑΕ Ερτζιανά ΑΕ, Πεζοδρόμια ΑΕ, κλπ, κλπ, κλπ. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.


Και όλα αυτά να πουληθούν από το κράτος και να εξαφανιστεί από προσώπου γης να αφεθούμε στον νεοφιλελευθερισμό και να ησυχάσουμε από κρίσεις, ανεργίες, πολιτικούς, κοινωνικές πρόνοιες, πολέμους κλπ ,κλπ. Αν τα έχουν όλα εταιρείες θα διευθετούν τα προβλήματα μόνες με τη προσφορά και ζήτηση όπως πχ με τις τούρκικες εταιρείες το Αιγαίο και ούτε γάτα ούτε ζημιά και κυρίως ούτε πόλεμο! Γιατί να πολεμήσουμε, μήπως δικά μας θα είναι ή των εταιρειών;


Το άλλο με τον Τοτό….»


Φαίνεται ότι πολύ γρήγορα αυτό που ήταν για ειρωνεία γίνεται η σκοτεινή μας προοπτική. Τα νέα σχέδια που βγαίνουν στο φως για ιδιωτικοποίηση των πάντων σε συνδυασμό με την ελεγχόμενη ή μη πτώχευση, οδηγούν στο να αποδεχτούμε ακριβώς αυτή τη προοπτική. Να πληρώνουμε για τα πάντα σαν να είμαστε ξένοι στον τόπο που μας γέννησε. Δυστυχώς αυτό θα πει υποταγή στο κεφάλαιο της ιμπεριαλιστικής εποχής.


Το μόνο που μένει είναι «απλά» να τα αρνηθούμε όλα. Ναι, να τα αρνηθούμε όλα, και το χρέος, και το μνημόνιο, και το ξεπούλημα και κάθε είδους νταβατζή που μας φέρνει η κυβέρνηση.


Δύσκολη απόφαση με μεγάλο κόστος αυτό το «απλά» θα μου πείτε! Όμως όποιος νόμισε ότι η απελευθέρωση από το διεθνές κεφάλαιο είναι κάτι απλό, απλώς γελάστηκε και νόμισε ότι μπορεί να περάσει το ποτάμι, χωμένος μέχρι το λαιμό, χωρίς να βραχεί!


Σε ένα κόσμο που τίποτα δεν χαρίζεται ή θα αγωνιστούμε για να ξανα-κατακτήσουμε όλα όσα μας πήραν και να ορίσουμε μια νέα ζωή όπως τη θέλουμε ή θα πάρουν και τη ζωή μας. Μέσος δρόμος δεν χωράει. Θα το δουν σύντομα και αυτοί που προσκυνούν και νομίζουν ότι θα γλυτώσουν από το μένος του βρικόλακα που λέγεται κεφάλαιο.





Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Στο βάθος πτώχευση και πόλεμος…


.
Το κείμενο αυτό γράφεται χωρίς τα τεχνικοοικονομικά χαρακτηριστικά της κρίσης, χωρίς αριθμούς, χωρίς «αποδείξεις» επιστημονικού τύπου. Είναι ένα πολιτικό κείμενο που στηρίζεται στις πραγματικές διαδικασίες λειτουργίας (νομοτέλειες) του κεφαλαίου και στην ιστορική του διαδρομή.

Δεν είναι οι μέρες αυτές να μιλάμε για πτώχευση και πόλεμο. Όμως έτσι τα έφερε η καπιταλιστική κρίση ώστε οι μέρες των γιορτών να παραπέμπουν σε ακόμη χειρότερες μέρες. Πόσο χειρότερες;



Συνήθως οι άνθρωποι αποφεύγουν να υπολογίσουν στο μέλλον τα χειρότερα, είτε γιατί δεν το θέλουν, είτε γιατί δεν το σκέφτονται, είτε γιατί έτσι νομίζουν ότι θα ξορκίσουν το κακό και αυτό δεν θα έρθει.




Όμως τα στοιχεία της οικονομικής κρίσης είναι εντελώς ανησυχητικά. Σε παγκόσμια κλίμακα γίνεται μια προσπάθεια να ελεγχθούν τα πάντα και σχεδιασμένα να πάνε σε μια νέα κατάσταση όπου οι εργαζόμενες μάζες θα συναινέσουν να παραδίδουν το μέγιστο μέρος από τον πλούτο που παράγουν, για 20-30 χρόνια, στο κεφάλαιο με τη μορφή τόκων που αναλογούν στον υπερσυσσωρευμένο και πλασματικό σημερινό όγκο του.


Ωστόσο αν γίνει αυτό, κάθε χρόνο το κεφάλαιο και πάλι θα υπερσυσσωρεύεται και το χάσμα μεταξύ πραγματικής οικονομίας και απαιτήσεων του κεφαλαίου έναντί της, θα διευρύνεται. Τον επόμενο χρόνο θα πρέπει οι εργαζόμενοι να δώσουν περισσότερα στο κεφάλαιο σαν υπεραξία και τοκοχρεολύσια κ.ο.κ. Στο τέλος δεν θα υπάρχει τίποτα να παραδώσουν και στο μεταξύ το χρέος της κοινωνίας, παγκόσμιας και εγχώριας, προς το κεφάλαιο θα έχει αυξηθεί σε υπέρτατο βαθμό. Αδιέξοδο!

Δεν χρειάζεται πολλή φιλοσοφία και πολλά μαθηματικά για να καταλάβει κανείς ότι, για να μπορεί η πραγματική οικονομία να παράγει επί πλέον υπεραξία για το αυξημένο κεφάλαιο και να ανταπεξέλθει στα τοκοχρεολύσια με καπιταλιστικούς όρους, η παραγωγή πρέπει να φτάνει για τα τοκοχρεολύσια και να βγάζει περίσσευμα για διευρυμένη αναπαραγωγή του συνολικού προϊόντος.


Με απλά λόγια ο νέος πλούτος πρέπει να φτάνει για να ξεχρεώνονται οι δανειστές, να βελτιώνεται η κοινωνική ζωή για να έχουμε του χρόνου βελτιωμένο από κάθε άποψη εργατικό δυναμικό και να ταυτόχρονα να περισσεύει για νέες επενδύσεις και διευρυμένη αναπαραγωγή του κοινωνικού προϊόντος ώστε να μπορούμε το χρόνου να κάνουμε τον ίδιο κύκλο και να έχουμε μειωμένο δανεισμό και μειωμένο χρέος. Απίστευτο!

Φαίνεται πως αυτό είναι το ονειρικό σχέδιο των απανταχού καπιταλιστικών κυβερνήσεων και μας το πασάρουν με κάθε περιτύλιγμα και κάθε έκδοση. Από αυτή του Γ. Παπανδρέου μέχρι του Στρός Καν. Όταν ακούμε από την κυβέρνηση ότι το 2012 θα είναι έτος ανάπτυξης και το 2013 έτος «απελευθέρωσης» από το μνημόνιο εκτός του χλευασμού που προκαλεί, δεδομένου ότι τότε το δημόσιο χρέος θα είναι μεγαλύτερο, θα πρέπει να σκεφτόμαστε ότι εντάσσεται μέσα στο ονειρικό σχέδιο του κεφαλαίου να πάρει όλα τα λεφτά που απαιτεί από τους λαούς και ταυτόχρονα να τους προσφέρει ευημερία!


Στη πραγματικότητα το αδιέξοδο είναι πλήρες. Το κεφάλαιο δεν επενδύει τίποτα, άρα καμιά νέα, και μάλιστα διευρυμένη, παραγωγή δεν μπορεί να γίνει. Άλλωστε δεν έχει να επενδύσει αφού έχει στα χέρια του όχι πραγματικό πλούτο αλλά εικονικό με μορφή απαιτήσεων και δεσμεύσεων μελλοντικού πλούτου των κοινωνιών. Το ανάποδο δηλαδή από αυτό που είναι όρος για να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις του.


Είναι φανερό το αδιέξοδο, δεδομένου ότι το παγκόσμιο κεφάλαιο σε «χαρτιά» είναι 14 φορές μεγαλύτερο από το παγκόσμιο ΑΕΠ. Άρα δεν υπάρχει πλούτος παρά μόνο στα χαρτιά. Έτσι το κεφάλαιο έπεσε στη δική του παγίδα να απεικονίζει ανεξέλεγκτα στα «χαρτιά» του πλούτο που δεν υπήρχε στη κοινωνία και ταυτόχρονα να απαιτεί την αποπληρωμή του από τη κοινωνία. Η αντίφαση αυτή προήλθε φυσικά από την ταξική δικτατορία του κεφαλαίου που νομιμοποιεί την ανεξέλεγκτη κλοπή του κοινωνικού πλούτου, τόσο του τωρινού όσο και του μελλοντικού, με διάφορες μορφές υπερεκτίμησης και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, ανεξάρτητα από τις πραγματικές δυνατότητες της κοινωνικής παραγωγής. Αυτός είναι ο νόμος του κεφαλαίου.


Βαθαίνοντας η κρίση, δείχνει διαρκώς και τα αδιέξοδά της. Οι κυβερνήσεις στο μεταξύ θα αλλάζουν ώστε να χάνεται η σχέση μεταξύ υποσχέσεων και πράξεων. Στην Ελλάδα ο Γ. Παπανδρέου ξέρει καλά ότι με τη πρώτη δυσκολία θα φύγει με οποιονδήποτε τρόπο για να έρθουν διάδοχοι «σωτήρες» που «δεν ξέρουν τίποτα» για τις υποσχέσεις όλων των προηγουμένων! Έτσι για να «σώσουν» τη πατρίδα θα επιχειρούν αενάως το δρομολόγιο του Παπανδρέου. Μέχρι ο λαός να τους σταματήσει.


Όλα τα καπιταλιστικά σενάρια για τη κρίση και την ελεγχόμενη διαχείρισή της φυσικά είναι χωρίς τον ξενοδόχο. Το ίδιο γινόταν και στη δεκαετία του ’30. Το τέλος είναι γνωστό.



Ο καπιταλισμός έχει εσωτερικούς νόμους που τον οδηγούν σε αντιφάσεις και ανισορροπίες. Πιο διαδεδομένος είναι ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης που ανατρέπει τη σχέση μεταξύ κεφαλαίων στον οικονομικό τομέα και κατόπιν αυτό επιχειρείται να εκφραστεί και στον πολιτικό-γεωστρατηγικό με μεταβολή των επιρροών ώστε να διευρυνθεί ο στενός «ζωτικός χώρος» του ανερχόμενου κεφαλαίου. Αυτό έχει νόημα γιατί ο ζωτικός χώρος είναι η μόνη εγγύηση του νέου κέρδους που αναλογεί στη νέα δύναμη του ανερχόμενου κεφαλαίου. Χωρίς αυτόν θα μαραζώσει. Έτσι μετατρέπεται σε ζήτημα ζωής και θανάτου. Εννοείται φυσικά ότι ο ζωτικός χώρος είναι μηχανισμός παραγωγής κερδών χωρίς ανάλογες επενδύσεις (τζάμπα κέρδος) για το κυρίαρχο κεφάλαιο και αυτό είναι διάβολος στη ψυχή του κεφαλαίου που το σπρώχνει ακόμη και στην αυτοκτονία προκειμένου να διασφαλίσει το τζάμπα κέρδος!


Ο παράγοντας λαός

Εκείνος όμως ο παράγοντας με τον οποίο μονίμως αντιφάσκει το κεφάλαιο είναι η εργατική τάξη και ο λαός. Όσο το κεφάλαιο απαιτεί την υπεραξία, τα τοκοχρεολύσια και τα κέρδη του από μια διαδικασία καταλήστευσης του λαού, τόσο οι ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις οξύνονται και τόσο δυσλειτουργεί το κεφάλαιο στη παραγωγή πλούτου. Στο τέλος, σε συνδυασμό με την αδυναμία νέων επενδύσεων, αδυνατεί να ανταπεξέλθει το σύστημα και στην απλή αναπαραγωγή και το αδιέξοδο μεγαλώνει.




Ο παράγοντας λαός είναι αυτός που σε τελευταία ανάλυση βάζει τη δική του σφραγίδα στις εξελίξεις. Μπορεί να μη φαίνεται άμεσα γιατί είναι πάντα σε «τελευταία ανάλυση» αλλά ποτέ δεν είναι διαφορετικά. Το θέμα είναι πόσο έντονη είναι αυτή η σφραγίδα κάθε φορά και αν προλάβει τα χειρότερα που το κεφάλαιο δημιουργεί.


Με βάση όλα τα παραπάνω που συνοπτικά αναφέρθηκαν, φαίνεται πως σειρά από κεφάλαια και χώρες οδηγούνται σε πτώχευση. Πτώχευση που θα κληθούν να πληρώσουν οι λαοί σαν ένοχοι για τη κρίση του κεφαλαίου! Πτώχευση με οποιαδήποτε μορφή. Με «κούρεμα», αναδιαπραγμάτευση, καταστροφή κλπ. Ένα μεγάλο μέρος του κεφαλαίου «περισσεύει» στη παγκόσμια μοιρασιά της κλεμμένης υπεραξίας αλλά και αυτού του πλούτου των λαών. Έτσι πρέπει να φύγει από τη μοιρασιά. Ποιο κεφάλαιο όμως αποδέχεται ότι είναι άχρηστο και νεκρό; Προτιμά να θάψει όλα τα άλλα κεφάλαια παρά να πεθάνει (πχ Άξονας 1939, κεντρικές αυτοκρατορίες 1914).



Να συμφωνήσουν όλοι να χάσουν μεγάλο μέρος του κεφαλαίου τους για χάρη των κεφαλαίων που είναι πιο αδύναμα και δεν θέλουν να πεθάνουν είναι αδύνατο. Επί πλέον τα ανερχόμενα, σήμερα, κεφάλαια μέσω του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης (Κίνα, Ινδία, εν μέρει Ρωσία) δεν θα δεχτούν ποτέ να θυσιαστούν για χάρη άλλων δεδομένου ότι πατούν πολύ καλύτερα σε πραγματικά οικονομικά δεδομένα από τα άυλα παλιά κεφάλαια που λάμβαναν επικαρπία κερδών λόγω ταξικής και πολιτικής κυριαρχίας.


Είναι σίγουρο ότι αργά γρήγορα θα ανοίξει και το κεφάλαιο αντιπαράθεση κεφαλαίων σε παγκόσμια κλίμακα με σκοπό την αναδιανομή του κόσμου και το θάνατο των πλέον αδύναμων κεφαλαίων. Αυτό όμως σημαίνει μέχρι και πόλεμος. Πόλεμος ταξικός ή μεταμφιεσμένος σε εθνικός τοπικός, θρησκευτικός, περιφερειακός, παγκόσμιος. Πόλεμος πάντως και καταστροφή του παγκόσμιου πλούτου τον οποίο αδυνατεί να διαχειριστεί το κεφάλαιο, ώστε να ξαναρχίσει από το μηδέν για την ίδια διαδικασία αναπαραγωγής των κρίσεων που έχει επαναλάβει πολλές φορές.

Φυσικά μέσα σε αυτές τις διαδικασίες θα δούμε και πάλι τις απολυταρχικές πολιτικές μορφές διαχείρισης του κεφαλαίου να ανθίζουν, από τη κοινοβουλευτική δικτατορία μέχρι τον ώμο φασισμό. Ίσως με νέα περιτυλίγματα αλλά ίδιες στην ουσία.





Η ριζική λύση στο αδιέξοδο του κεφαλαίου και τους κινδύνους που δημιουργεί για όλη την ανθρωπότητα, είναι φυσικά η ανατροπή του συστήματος και η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Όμως αυτός εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και πρώτα από τη δύναμη των λαών και από την οργάνωση του υποκειμενικού παράγοντα (Αριστερά) σε αποφασιστικό όργανο πάλης για την εξουσία. Αν ο παράγοντας αυτός υστερεί σε ιστορικό καθήκον τότε ο καπιταλισμός θα συμβιβαστεί σε μια νέα δομή λειτουργίας για να διασωθεί προσωρινά (Αργεντινή) και κατόπιν να ξαναξεκινήσει την ίδια διαδικασία καταλήστευσης των λαών, υπερσυσσώρευσης, υπερδανεισμού κ.ο.κ.


Από τους λαούς εξαρτάται λοιπόν αν θα αφήσουν τον καπιταλισμό να οδηγήσει τον κόσμο σε νέες πτωχεύσεις και νέους πολέμους ή θα προλάβουν τη καταστροφή με την ανατροπή του συστήματος.

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Ο Παναθηναϊκός

.
Αυτά που συμβαίνουν στον Παναθηναϊκό (παραίτηση Πατέρα, αποχώρηση Βγενόπουλου, άκρατος εξτρεμισμός των πράσινων χούλιγκαν κατά όλων κλπ) όπως και όσα συμβαίνουν σε κάθε ΠΑΕ, κάθε φορά που τα πράγματα δεν πάνε καλά, μπορεί να είναι εικόνα της κοινωνίας μας αλλά, πρέπει όλους να μας προβληματίσουν.


Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο των μετοχικών, άκρως καπιταλιστικών ΠΑΕ, τυλιγμένο μέσα σε μια ομίχλη αυθαιρεσίας, κομπίνας, αμφισβήτησης και ύποπτων συναλλαγών, το μόνο που μπορεί, είναι να αναπαράγει τον διεφθαρμένο εαυτό του.


Μαζί θα αναπαράγει όλα τα άνθη του κακού όπως ο χουλιγκανισμός των γηπέδων, τα ξεσπάσματα και οι ξυλοδαρμοί μαζί με τα ναρκωτικά στις εξέδρες και τις ύποπτες συναλλαγές στο βάθος των διοικούντων. Οι στρατοί της ακολουθίας των προέδρων γυμνάζονται πάντα μυστικά για να προσφέρουν τις φανατισμένες υπηρεσίες τους αλλά ως φίδι στον κόρφο, ενίοτε δαγκώνουν με δηλητήριο τον ίδιο τον πρόεδρο και την ομάδα.

Παρότι είμαι Ολυμπιακός, θλίβομαι για τον Παναθηναϊκό. Δεν αξίζουν στους φίλους του τέτοιες εξελίξεις. Η ομάδα έγινε φέουδο κάποιων κεφαλαιούχων και κάποιων φανατισμένων. Μεταξύ αυτών καλούνται να επιβιώσουν οι φίλαθλοι - φίλοι του οι οποίοι είναι πάντα οι χαμένοι. Δεν υπάρχει χώρος γι αυτούς. Ομοίως όπως και για όλους τους φίλους των άλλων ΠΑΕ που έχουν λίγο - πολύ καταντήσει έτσι.


Δεν θα συνεχίσω τα σχόλια. Απλά μια πρόταση εξόδου θα έκανα. Να αλλάξει ριζικά το θεσμικό πλαίσιο δομής και λειτουργίας των επαγγελματικών ομάδων. Να θεσπιστεί λαϊκή βάση όλων των ομάδων με φυσικά μέλη-πρόσωπα μετόχους, με μία ψήφο ανεξάρτητα μετοχών, και με μία τακτική συνδρομή για το δικαίωμα συμμετοχής.

Να εκλέγονται δημοκρατικά οι διοικήσεις, ανάλογα με το πρόγραμμα και τη πρακτική τους. Να βγαίνουν στα ίσα αυτοί που θέλουν πραγματικά να προσφέρουν και να συνεισφέρουν και όχι να υφαρπάζουν για να πλουτίζουν ή να χρησιμοποιούν τις ομάδες για αλλότριους σκοπούς. Να υπάρχει διάφανος ισολογισμός και όλα να ελέγχονται. Να συνέρχονται πραγματικές γενικές συνελεύσεις ελέγχου και λήψης στρατηγικών αποφάσεων.

Ξέρω, μια τέτοια αλλαγή θα κοστίσει πολύ στην αρχή, στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Όμως σταδιακά θα εξυγιάνει το ποδόσφαιρο, θα το απαλλάξει από "σωτήρες" και χουλιγκάνους και θα εμφανίσει τις πραγματικές μας δυνάμεις στο ποδόσφαιρο και όχι τις φερτές από "σωτήρες" που αγοράζουν και πουλάνε εμπορεύματα και μέσα σε αυτά το ποδόσφαιρο με τις ομάδες, τους ποδοσφαιριστές, τις νίκες και τις ήττες.

Ο Παναθηναϊκός, αν το πλαίσιο αυτό ίσχυε, μόνο κέρδος θα μπορούσε να έχει.


Δυστυχώς είναι πολλά τα λεφτά… και ξέρω ότι ο Πάνος (ΓΓ Αθλητισμού) αμέσως θα υιοθετούσε σε ιδιωτική συζήτηση τη πρόταση αλλά όχι (;) σε δημόσια - πολιτική. Είπαμε είναι πολλά τα λεφτά!

Εκκλησία: «Υπό κατοχή η Χώρα»


.
Και η Εκκλησία;;;


Σπάνια ασχολούμαι με θετικό τρόπο για τις πράξεις της Εκκλησίας και κυρίως για το Ιερατείο της. Ποτέ καμία εμπυστοσύνη δεν τους είχα ούτε στις καλές προθέσεις τους πίστευα. Πάντα ήξερα ότι ήταν δεκανίκι της εξουσίας ακόμη και όταν παρουσιάζονταν με συμπονετικό πρόσωπο για τα θύματα της εξουσίας.

Όμως ένα κείμενο που κυκλοφόρησε για τη κρίση, μου έθεσε κάποια ερωτηματικά. «Η χώρα είναι υπό κατοχή» λέει το κείμενο που από τα λίγα που έχουν δημοσιευτεί παρουσιάζεται ισορροπημένο και συγχρονισμένο με το κοινό αίσθημα.

Τι έγινε; Άλλαξε η Ιεραρχία μας και από τον εθνικισμό του Άνθιμου περνάει στον λαϊκισμό; Περνάει στη λογική; Κάνει πολιτική χωρίς ιδιοτελείς σκοπούς; Αντιλήφθηκε ότι αν δεν μιλήσει θα τη κατατάξει ο λαός στους συμμάχους της κυβέρνησης και θα την απαξιώσει; Φοβήθηκε μήπως ότι το μνημόνιο αργά ή γρήγορα θα φτάσει να δημεύσει και τον πλούτο της Εκκλησίας για να ξεπληρωθούν οι ξένοι δανειστές; Κατάλαβε οτι η κυβέρνηση τους πάντες θα θυσιάσει για τους ξένους δανειστές;  


Δεν γνωρίζω και κρατώ επιφυλάξεις. Θα δείξουν οι επόμενες κινήσεις της ιεραρχίας οι οποίες δεν αποκλείεται να είναι μια στο καρφί και μια στο πέταλο ώστε και η πίτα της εξουσίας να είναι σωστή και ο πεινασμένος λαός χορτάτος απο λόγια συμπόνιας και καταγγελειολογίας.


Θα δείξει…


Πάντως πέραν όλων αυτών αξίζει να δούμε την ειδησεογραφία για το θέμα, καθώς και το ίδιο το κείμενο, είτε υποκρύπτει είτε όχι άλλους σκοπούς.


Όπως αναφέρει η ειδησεογραφία, ένα φυλλάδιο «Προς το Λαό» της Ιεραρχίας, σχετικά με την οικονομική κρίση, που από την Κυριακή 19/12, μοιράζεται στους ναούς μαζί με άλλα χριστιανικά έντυπα έχει προκαλέσει ταραχή σε διάφορα επίπεδα. Στο φυλλάδιο η χώρα χαρακτηρίζεται «υπό κατοχή» από τους δανειστές της, ενώ ασκείται σκληρή κριτική στα πολιτικά πρόσωπα.


Σύμφωνα με πληροφορίες, το κείμενο είναι αποτέλεσμα των εισηγήσεων για την οικονομική κρίση που ενέκρινε η Ιεραρχία του περασμένου Οκτωβρίου και συντάκτης φέρεται να είναι ο μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος.


Ορισμένοι ιεράρχες επισημαίνουν χαρακτηριστικά ότι «σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, η Εκκλησία πρέπει να έχει παρηγορητικό και όχι καταγγελτικό λόγο», ενώ άλλοι ιεράρχες θεωρούν ότι το συγκεκριμένο κείμενο απηχεί τις θέσεις ορισμένων ιεραρχών, αλλά οπωσδήποτε όχι ολόκληρης της ιεραρχίας.


Αν και πληροφορίες ανέφεραν νωρίτερα ότι ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έχει ενοχληθεί από το ύφος του κειμένου, ο διευθυντής του Γραφείου Τύπου της Αρχιεπισκοπής Χάρης Κονιδάρης δήλωσε το απόγευμα, απαντώντας σε σχετικές δημοσιογραφικές ερωτήσεις: «Ο αρχιεπίσκοπος δεν διαχωρίζει τη θέση του από τη Σύνοδο και την Ιεραρχία».


Στο φυλλάδιο αναφέρεται μεταξύ άλλων:


«Η χώρα μας φαίνεται να μην είναι πλέον ελεύθερη, αλλά να διοικείται επί της ουσίας από τους δανειστές μας».


Χώρα υπό κατοχή


Σε άλλο σημείο επισημαίνεται: «Είναι αλήθεια ότι αυτό που συμβαίνει στην πατρίδα μας είναι πρωτόγνωρο και συνταρακτικό. Μαζί με την πνευματική, κοινωνική και οικονομική κρίση συμβαδίζει και η πάσης φύσεως ανατροπή. Πρόκειται για προσπάθεια εκρίζωσης και εκθεμελίωσης πολλών παραδεδομένων, τα οποία ως τώρα θεωρούνταν αυτονόητα για τη ζωή του τόπου μας... Τα μέτρα αυτά τα απαιτούν οι δανειστές μας. Δηλώνουμε δηλαδή ότι είμαστε μια χώρα υπό κατοχή και εκτελούμε εντολές των κυρίαρχων-δανειστών μας... Όλες αυτές τις παθογένειες της κοινωνίας και της οικονομίας, που σήμερα επιχειρούμε με βίαιο τρόπο να αλλάξουμε, γιατί δεν τις αλλάξαμε στην ώρα τους; Γιατί έπρεπε να φθάσουμε ως εδώ; Τα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή του τόπου μας είναι, εδώ και δεκαετίες, τα ίδια».


Για τους πολιτικούς που κυβέρνησαν


«Πώς τότε υπολόγιζαν το πολιτικό κόστος, γνωρίζοντας ότι οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή και σήμερα αισθάνονται ασφαλείς, γιατί ενεργούν ως εντολοδόχοι; Σήμερα γίνονται ριζικές ανατροπές για τις οποίες άλλοτε θα αναστατωνόταν όλη η Ελλάδα και σήμερα επιβάλλονται χωρίς σχεδόν αντιδράσεις....


»Μια ηγεσία που δεν μπόρεσε να σταθεί υπεύθυνα απέναντι στο λαό, που δεν μπόρεσε ή δεν ήθελε να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας, που πρόβαλε λαθεμένα πρότυπα, που καλλιέργησε τις πελατειακές σχέσεις, μόνο και μόνο γιατί είχε ως στόχο την κατοχή και τη νομή της εξουσίας».


Για τους πολίτες;


«Μια ηγεσία που στην πράξη αποδεικνύεται ότι ουσιαστικά υπονόμευσε τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας και του λαού. Και από την άλλη πλευρά, ένας λαός, εμείς, που λειτουργήσαμε ανεύθυνα παραδοθήκαμε στην ευμάρεια, στον εύκολο πλουτισμό και στην καλοπέραση, επιδοθήκαμε στο εύκολο κέρδος και στην εξαπάτηση. Δεν προβληματιστήκαμε για την αλήθεια των πραγμάτων».


Για την Εκκλησία.


«Ξέρουμε ότι κάποιες φορές σας πικράναμε, σας σκανδαλίσαμε ίσως. Δεν αντιδράσαμε άμεσα και καίρια σε συμπεριφορές που σας πλήγωσαν».

*
Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του χωρίς να αθωώνει την Ιεραρχία για το βίο και τη πολιτεία της και χωρίς αφορισμούς που η ίδια συνηθίζει να κάνει.
.

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Το σωσίβιο του Χατζηδάκη

.
Τα «κανάλια» δεν άντεξαν την μεγαλειώδη απεργία με τις πορείες και τις διαδηλώσεις της 15ης του Δεκέμβρη. Δεν μπορούσαν όμως και να την αποσιωπήσουν για να μη γίνουν τελείως ρεντίκολα.


Όπως και κάθε άλλη φορά βρήκαν σωσίβιό τώρα στον Χατζηδάκη! Έτσι από το πρωί σχεδόν όλα τα κανάλια και τα Ρ/Φ αρχίζουν με την επωδό «μεγάλη απεργία χθες αλλά σημαδεύτηκε….» Ένα δευτερόλεπτο για τη πορεία με μια φωτο - αστραπή και αμέσως μετά ο βομβαρδισμός για την επίθεση κατά του Χατζηδάκη. Αναλύσεις επί αναλύσεων κατά της βίας, κατά της βίας «από όπου και αν προέρχεται», κατά του… διασυρμού της χώρας, πόσα διεθνή κανάλια έδειξαν το αίμα να ρέει με τις φωτιές για φόντο! Παράλληλα περί τις 10 επαναλήψεις του ίδιου βίντεο με τον Χατζηδάκη και το αίμα. Αναλύσεις για το πώς ο εισαγγελέας θα συλλάβει αυτούς που έκαναν την επίθεση. Άντε μετά πάλι από την αρχή με μολότοφ, ξανά Χατζηδάκη, ξανά καταδίκες της βίας και ξανά μια φωτο αστραπή από τις πορείες των εργαζομένων και δέκα λεπτά Χατζηδάκης!.


Αυτή είναι η εξουσία του κεφαλαίου στα μέσα ενημέρωσης. Αυτοί που καταγγέλλουν τον κρατισμό της ΕΡΤ και απαιτούν «ελεύθερα» μέσα έχουν κατά νου την αντικατάσταση της δικτατορίας της κρατικής εξουσίας στη πληροφόρηση από τη ιδιωτική δικτατορία των ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης. Η Σκύλα απαιτεί από τη Χάρυβδη για λογαριασμό της το θύραμα δηλαδή τον λαό.


Δεν είναι χωρίς νόημα ούτε η επιχείρηση διαγραφής των χρεών των μέσων ενημέρωσης, ούτε οι διακρίσεις σε βάρος της πλέμπας των απλών δημοσιογράφων που θα δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται ή θα απολύονται, ούτε ο μελλοντικός «Καλλικράτης», ούτε η συρρίκνωση και αποκλεισμός της ΕΡΤ από τη πίτα της διαφήμισης και η εκχώρησή της όλη στους ιδιώτες - καπιταλιστές. Η τεράστια αυτή συναλλαγή είναι ωφέλιμη και για τους δυο σε βάρος του λαού και φυσικά της πληροφόρησης.


Με τέτοιες «αλλαξοκωλιές» όπως τις λέει ο λαός μας, πώς να μη πνίξουν τις διαδηλώσεις και τις απεργίες με έναν Χατζηδάκη!


Μετά απορούν γιατί είναι από τους πρώτους σε αναξιοπιστία. Τα ίδια σκ@.. είναι με τα κόμματα εξουσίας τα οποία τους άνδρωσαν.


Παρατήρησα μια αδιόρατη θλίψη των μέσων ενημέρωσης γιατί αυτοί που επιτέθηκαν στον Χατζηδάκη ήταν άνθρωποι με ανοιχτά μέτωπα και όχι κουκουλοφόροι. Ήθελαν πολύ να είναι κουκουλοφόροι. Για να μην αναγνωρίζονται και να πολλαπλασιάζουν τον φόβο των πολιτών. Για να μπορεί να λάβει η εξουσία και άλλα αστυνομικά μέτρα δήθεν κατά της κουκούλας που κάποτε θα καταργούσε. Ίσως ήθελαν να αποδείξουν ότι οι κουκουλοφόροι δεν είναι ασφαλίτες και προβοκάτορες αλλά αντικοινωνικά - ανατρεπτικά στοιχεία που κατοικοεδρεύουν στην Αριστερά. Ίσως επειδή γέμισε το διαδίκτυο από φωτογραφίες ασφαλιτών που παριστάνουν τους κουκουλοφόρους διαδηλωτές και ήθελαν να μας πουν ότι «καμιά σχέση» με την Ασφάλεια οι... (κακοί!) κουκουλοφόροι…



 ΥΓ. Μόλις τώρα η κ. Μπακογιάννη (09.35΄) ενταγμένη στο συρμό της συκοφαντίας, είπε στο ΣΚΑΪ ότι «υπάρχει βιομηχανία μολότοφ και πρέπει να βρεθεί αυτή η βιομηχανία». Καλά δεν ξέρει την Λεωφόρο Αλεξάνδρας να πάει να ψάξει; Μάλιστα ορισμένες μολότοφ δεν είναι και τόσο.. . «μολότοφ» αφού τα υλικά τους δεν φαίνονται και τόσο αθώα που κυκλοφορούν στο εμπόριο…

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Η πιο μεγάλη απεργία!

.
Η μεγαλύτερη απεργία από τον Μάιο ήταν αυτή της 15ης Δεκεμβρίου 2010. Καμιά γενιά και κανένας κλάδος δεν έλειψε. Ένα τεράστιο ποτάμι ξεχύθηκε επί ώρες στο κέντρο της Αθήνας κάνοντας την εξουσία να φαίνεται νάνος μπροστά στη δύναμη του λαού.


Η απεργία αυτή με όλες τις γενιές μέσα ίσως σηματοδοτήσει την αντιστροφή της ως τώρα αμυντικής πορείας της εργατικής τάξης. Ίσως σημαίνει την έναρξης της αντεπίθεσης που τόσο περιμένει ο λαός. Αν οι νέες γενιές αγωνιστών κατανοήσουν ότι το μέλλον τους γράφεται μόνο με αγώνες η νέα περίοδος άρχισε…. Όμως και η Αριστερά πρέπει να βάλει το χεράκι της στη φωτιά αλλιώς το μέλλον θα είναι χωρίς… μέλλον….


Για σήμερα ας αφήσουμε τις φωτογραφίες να μιλήσουν






















Σήμερα απεργούμε

.
 Όλοι στους δρόμους!





Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Ο θρασύδειλος προκαλεί και πάλι

.
Ο γνωστός κ. Πάγκαλος επιτέθηκε σήμερα και πάλι κατά των εργαζομένων που διαδηλώνουν κατά της κυβερνητικής πολιτικής, του ΔΝΤ και των νέων μέτρων που καρατομούν κάθε εργασιακό δικαίωμα, λέγοντας ότι μικρές ομάδες εργαζομένων δλδ τεμπέληδων κατ αυτόν, «παραλύουν συνεχώς το κέντρο της Αθήνας υπερασπίζοντας μέχρι θανάτου όπως δηλώνουν, τα χρήματα που αδίκως απέκτησαν»!


ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΩΝ; ΝΕΡΟ ΣΤΟ ΜΥΛΟ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ;


Αφού ακόμη υπάρχουν πολίτες που τον ψηφίζουν και ανέχονται αυτόν και το αρχηγό του και αφού οι προσκυνημένοι ρωτούν δήθεν με απορία αν έχουμε εναλλακτική λύση στο… «πρόγραμμα» της κυβέρνησης και του ΔΝΤ, θα μας φτύνει διαρκώς και τα μέσα ενημέρωσης θα κάνουν πάρτι σε βάρος του λαού.

Κατάσταση παραλόγου

.
Αν οι συνδικαλιστικές και πολιτικές κορυφές της Αριστεράς που αντιμάχονται το μνημόνιο και τις πολιτικές της κυβέρνησης και του ΔΝΤ, δεν αντιληφθούν τι γίνεται κάτω, «οι κάτω» θα τους καταπιούν σαν κινούμενη άμμο. Η κατάσταση παραλόγου δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρον.


Γινόμαστε μάρτυρες μιας περίεργης κατάστασης. Το κλίμα αγανάκτησης διογκώνεται, η αντίθεση του κόσμου προς τη κυβερνητική πολιτική αυξάνει γεωμετρικά ενώ οι καταγεγραμμένες συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς παραμένουν στα ίδια. Παράλληλα αναπτύσσεται ένα μεγάλο κύμα απεργιών, διαμαρτυριών και πρωτοβουλιών από τα κάτω που δεν έρχονται σε μείξη με τις δυνάμει της Αριστεράς. Αν δεν λυθεί διαλεκτικά αυτό το πρόβλημα τότε η κυβερνητική πολιτική θα σημειώσει θρίαμβο με την υποταγή του λαού.



Η κατάσταση είναι "παραλογη". Η κυβέρνηση εξαγγέλλει αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα με ρυθμό πολυβόλου. Καρατομεί κάθε εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα σαν να διανύει το πρώτο διάστημα μιας δικτατορίας. Ο λαός και η εργατική τάξη ακόμη μουδιασμένοι.

Αυτοί που βαυκαλίζονταν ότι η κυβέρνηση και το ΔΝΤ θα σταματούσαν σε κάποιο σημείο, σε κάποια «κόκκινη γραμμή» τα αντιλαϊκά μέτρα, διαψεύδονται παταγωδώς. Αυτοί που πίστεψαν ότι το κεφάλαιο έχει αυτοσυγκράτηση απλά γελοιοποιούνται. Όσοι νόμιζαν ότι χωρίς να δώσουν μάχη κάποια στιγμή τα μέτρα θα σταματούσαν γιατί ακόμη και η λογική το λέει, ανακαλύπτουν ότι το κεφάλαιο δεν έχει λογική. Αυτοί που νόμισαν ότι θα έχουμε δημοκρατία χωρίς να την υπερασπίζουν καθημερινά ανακάλυψαν απλά ότι δεν έχουμε.


Αποδείχνεται για μια ακόμη φορά ότι όταν ο λαός δεν μπορεί να υπερασπίσει τις κατακτήσεις του, το κεφάλαιο του τις αφαιρεί χωρίς ενδοιασμό. Δικαιώματα στο κενό δεν υπάρχουν.


Οι δυνάμεις που αντιμάχονται τη πολιτική του μνημονίου, της τρόικας, του ΔΝΤ, της κυβέρνησης παρουσιάζουν μια αντιφατική σχέση.

- Οι κορυφές που κατά κανόνα ανήκουν στην Αριστερά, είναι απολύτως αφοσιωμένες στη συντήρηση των "κάστρων" τους από τις μάχες χαρακωμάτων που δίνουν καθημερινά με τη κυβέρνηση. Δεν ανοίγουν τα κάστρα τους να μπουν μέσα οι νέοι «άγνωστοι» αδικημένοι, ούτε τις ανοίγουν για να ξεχυθούν προς τα έξω οι οργανωμένοι και έμπειροι μαχητές και να αναμειχθούν με τους έξω σε ένα οργανωμένο ανατρεπτικό ποτάμι κατά του μνημονίου.


- Οι "έξω" έχοντας το φόβο που τους ενέβαλαν επί χρόνια η εξουσία και τα μέσα ενημέρωσης με την απομόνωση, τον ατομικισμό και στην απέχθεια σε κάθε τι πολιτικά οργανωμένο και συνδικαλιστικό διστάζουν να προσχωρήσουν μαζικά στην Αριστερά και ακολουθούν αποσπασματικές πορείες διαμαρτυριών και αντίθεσης στα μέτρα, χωρίς πολιτική διέξοδο.


Από τα δύο αυτά ρεύματα, το ρεύμα «των από κάτω» αναπτύσσεται κάθε μέρα και πιο δυναμικά. Είναι η νέα δύναμη που αναπτύσσεται από εντελώς νέους ανθρώπους που μέχρι τώρα ή σνόμπαραν τη κρίση ή απέφευγαν το συνδικαλισμό και τους εργατικούς αγώνες νομίζοντας ότι έχουν την ατομική τους λύση. Κάποιοι μάλιστα νόμιζαν ότι ήταν μέρος της εξουσίας και πίστευαν ότι δεν θα τους πειράξουν ποτέ!


Η οικονομική ολιγαρχία μπροστά στην ανάγκη να διασφαλίσει τα κέρδη της μέσα στη κρίση, δεν διστάζει να θυσιάσει και τα "δικά της παιδιά". Έτσι στη βάση των δυσαρεστημένων σχηματίζεται ένα κράμα νέων δυνάμεων απαλλαγμένες από βαρίδια εξαρτήσεων που είχαν μέχρι χθες αλλά ελεύθερες να αναπτύξουν μια εντελώς νέα δράση, παράλληλα με τις παραδοσιακές δυνάμεις της ταξικά οργανωμένης εργατικής τάξης που μονίμως αγωνίζονταν.


Αυτή η παράλληλη δράση νέων δυνάμεων και παραδοσιακής Αριστεράς είναι το θέμα. Κάθε μέρα γίνονται τόσες απεργίες, κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις και εκδηλώσεις που δεν τις προλαβαίνει το «δελτίο απεργιών». Η κοινωνική συνοχή και η οικονομική δομή για πρώτη φορά αρχίζουν να τρίζουν. Σε λίγο θα δούμε απεργίες και εκεί που η αστική τάξη είχε πάρει από χρόνια μέτρα για να μη γίνεται απεργία. Μιλάμε για τον ιδιωτικό τομέα όπου η συνδικαλιστική δράση ήταν συνώνυμη με την απόλυση.


Το ποτάμι των κινητοποιήσεων και των απεργιών συνθέτουν ένα νέο μέτωπο πραγματικών ταξικών δυνάμεων. Δυνάμεων που κινητοποιούνται πολύ περισσότερο αυθόρμητα από λόγους επιβίωσης παρά από συνδικαλιστικούς και ιδεολογικοπολιτικούς λόγους. Είναι το νέο έδαφος δράσης της Αριστεράς. Αυτή όμως θα κάνει το βήμα της σύζευξης;


Οι δυνάμεις αυτές δεν έχουν ανταμώσει ακόμη. Είναι ένα κρίσιμο κενό της πολιτικής δράσης. Αυτά τα ρεύματα θα πρέπει να ενοποιηθούν. Να γίνουν ένα. Αν η Αριστερά δεν καταφέρει οι δυνάμεις της να κάνουν μια νέα μείξη με τις νέες δυνάμεις που βγαίνουν στο δρόμο, οι τελευταίες ή θα χαθούν μαζί με την νέα ελπίδα ή θα καταπιούν την Αριστερά σαν κινούμενη άμμο.


Τις νέες δυνάμεις επιχειρεί να καπελώσει ο κυβερνητικός συνδικαλισμός χρησιμοποιώντας τα γνωστά ρεφορμιστικά όπλα της μοιρολατρίας, της υποταγής, της εξαγοράς με υποσχέσεις και εκβιασμούς, της παραπλάνησης, της εξαγγελίας απεργιών που τις υπονομεύουν για να αναδείξουν νικήτρια την άρχουσα τάξη, της καλλιέργειας φρούδων ελπίδων και της «τουφεκιάς» για τη τιμή των όπλων. Αν η Αριστερά δεν κινηθεί αποφασιστικά και ανοικτά προς αυτές τις δυνάμεις θα τις αφήσει στα αδιέξοδα και τελικά στα χέρια των ρεφορμιστών είτε της ΓΣΕΕ είτε των γνωστών κομματικοδίαιτων ομοσπονδιών.
.

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Ε, ρε βρεγμένη σανίδα που τους χρειάζεται….

.
Γ. Παπανδρέου – Στρος Καν: Όλοι πρέπει να συμβάλουμε/τε για να ξεπληρωθεί το μνημόνιο, το χρέος και να ξεπεραστεί η κρίση. Για να το πετύχουμε/τε πρέπει να υπάρχει μόνο μια πολιτική φωνή, αυτή της κυβέρνησης γιατί ο πλουραλισμός και η αντιπολίτευση κάνουν κακό. Να στοιχηθούμε/τε όλου πίσω της.

Από το 2012 αρχίζει η ανάπτυξη!!! Μέχρι τότε ένας απλός γύψος θα μπει. Η επιμήκυνση όμως μέχρι το 2021, 2040, 2060 είναι καλή γιατί ο γύψος θα μείνει για άλλα τόσα χρόνια. Ο γύψος είναι γενικά καλός, βεβαίως κάθε 7 χρόνια θα θέλει αλλαγή γιατί σαπίζει αυτό που έχει μέσα, το μάθατε/με από τη δικτατορία.


Αυτός ο κ. Στρος Καν τι καλός κύριος! Ενδιαφέρεται για μας.! Ακόμη και τζάμπα γύψο θα φέρει. Τα έλεγε μελιστάλαχτα με μια φωνή με τον κ. Πρωθυπουργό, ο οποίος πονάει πολύ τη χώρα του γύψου, που δεν ξεχώριζες ποιος ακριβώς τα έλεγε.


Α, να συνδέσουμε και τους μισθούς με τη παραγωγικότητα. Για κάθε χίλια της παραγωγής θα παίρνουμε και ένα ολόκληρο ευρώ. Μιλάμε για παράλογα κίνητρα. Κάτι σαν μπόνους και επίδομα αλλά απορώ πως έρχονται σε αντίθεση με τον εαυτό τους όταν λένε τέρμα τα μπόνους και τα επιδόματα. Κάτι δεν καταλαβαίνω καλά αλλά ο κ. Στρος δεν μπορεί, ξέρει πολύ καλυτέρα από εμάς το καλό μας.


Συμβάλλοντας στο ξεπέρασμα της κρίσης οι καλοί Έλληνες πατριώτες κατέθεσαν «εγγυήσεις» υπέρ της ελληνικότητας των καταθέσεων 27,5 δισεκ. ευρώ από την αρχή του χρόνου σε τράπεζες του εξωτερικού. Το είπε γεμάτος υπερηφάνεια ο διοικητής της ΤτΕ στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η χώρα, είπε περήφανα ο κ Προβόπουλος, αναπτύσσεται, είναι στις πλουσιότερες του κόσμου, και κάνει εξαγωγή κεφαλαίων όπως κάνουν οι ανεπτυγμένες (ιμπεριαλιστικές) χώρες, όταν μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν απλά ψωροκώσταινα και εκλιπαρούσε για δάνεια και εισαγωγή κεφαλαίων. Είμαστε επί τέλους και εμείς μια αναπτυγμένη (ιμπεριαλιστική!) χώρα! Μπορούμε και εμείς να δανείσουμε με υψηλά σπρεντ στους άλλους φτωχομπινέδες!



Είναι φανερό ότι οι Έλληνες έχουν λεφτά (νάτο «τα λεφτά υπάρχουν»!!!) και μπορούμε να κόψουμε και στο μισό τους μισθούς. Όχι πιο πολύ γιατί μετά θα γίνουν Κίνα και θα απειλήσουν την Ευρώπη με τα κεφάλαιά τους. Είναι πλούσιοι οι Έλληνες γι αυτό ο ΣΕΒ έβγαλε από το τσεπάκι του 230 σημεία μείωσης μισθών, ο Παπακωνσταντίνου άλλα 230 και ο Προβόπουλος καμιά τριανταριά «πακέτα» μειώσεων μισθών και καρατομήσεων κοινωνικών δαπανών. Τι να τις κάνουμε τις κοινωνικές δαπάνες άλλωστε, σιγά μη ξεπέφτουμε στη γυφτιά των δημόσιων νοσοκομείων και μάλιστα με μπανάλ τζαμπέ είσοδο. Όλα ιδιωτικά για να νοιώθουμε ανεπτυγμένοι και πλούσιοι.




Τελικά κάναμε λάθος. Ζούμε σε άλλη χώρα, ευτυχισμένη και ανεπτυγμένη και εμείς άφρονες βγαίνουμε στις απεργίες και διαδηλώσεις (771 παρακαλώ από την αρχή του χρόνου θρηνεί ο Εμπορικός σύλλογος Αθηνών!) άνευ λόγου και αιτία. Ρωτήστε και όλους τους επιφανείς δημοσιογράφους των καναλιών. Τι ίδια θα σας πουν!

Ε, ρε βρεγμένη σανίδα που τους χρειάζεται….